Амьдралын тухай түмэн янзын бодол миний толгойд байнга эргэлдэх болсоор нилээдгүй хугацаа өнгөрч байна. Энэхүү бодол минь чухамхүү "би"-гээс л эхлэлтэй санагдаж байна. Нилээн хэдэн жилийн өмнөөс энэхүү асуултыг би өөртөө тавьж эхэлсэн юм. Би хэн бэ? гэж
Энэхүү асуултанд бүрэн гүйцэт хариулт өгч чадахгүйгээр цаашаа нэг ч алхаж чадахгүй мэт санагдаж байсан үеүд саяхан юм шиг санагдаж байсан ч бас ч хэдэн жилийг ардаа орхиж. Гэлээ гээд бас төгс төгөлдөр хариултыг олчихоогүй л явна. Магадгүй миний хувьд өөрөөсөө асууж байх ёстой мөнхийн асуулт ч байж болох. Асуултыг анх өөртөө анх тавьж байсан тэр цаг үеийн "би"-г өнөөдрийн өдрийн "би"-гээс юугаараа ялгагдаж байгааг эргэцүүлж нэг тунгаахад өөрөөрөө бахархаж болохоор өөрчлөлтүүдийг өөртөө өгсөнийг мэдрэх, нөгөө талаас унаган багын минь зан чанар надаас чимээгүйхэн алслан холдож байгааг мэдрэх мэдрэмж давхцан байсан. Зарим нэг харамсалтай зүйл нь юу вэ гэвэл миний өнөөдрийн өдрийг хүртэл өөртөө төлөвшүүлэх гэж хичээж байсан зарим нэг зүйлс миний дотор нуугдан байсан, таньж, нээж, илрүүлж, хөгжүүлж чадаагүйд минь байгаа юм. Тэгэхдээ би өнөөдрийн өдрийнх шигээр өөрийнхөө орон зайг тэгтэлээ мэдэрч байсангүй. Өөрөө өөрийнхөө хүсэл мөрөөдлийн илэрхийлэл, мөн чанарын илэрхийлэлийг хамгийн хурцаар мэдэрч байгаа цаг өдрүүдийг өнгөрүүлж байгаа нь надад сайхан байна.
Шинжлэх ухаан, технологи, улс төр, эдийн засаг туйлдаа хүртэл хөгжсөн мэт санагдаж байсан үе саяханых. Тэгвэл одоо шинжлэх ухаан, технологи дэндүү өрөөсгөл байгааг, дэлхий улс төр, эдийн засаг үхлийн гогцоо гэж нэрлэж болох битүү тойрог замд орчихоод гарч чадахгүй хий эргэлдэн байгааг зах зухаас ойлгож эхэлж байна. Үзэл баримтлал, онол, зарчим ямар чухал болохыг, өвөг дээдсийн минь сургааль ямар үнэ цэнэтэй болохыг хамгийн ихээр ойлгож байна. Найман зууны тэртээ хөх тэнгэртэй зэрэгцэн байсан миний өвөг дээдсийн итгэл үнэмшил өнөөдрийн өдөр хүний нутгийн хар бор ажлыг нугалах хүч болон хувирсанд харамсаж байна.
Энэхүү асуултанд бүрэн гүйцэт хариулт өгч чадахгүйгээр цаашаа нэг ч алхаж чадахгүй мэт санагдаж байсан үеүд саяхан юм шиг санагдаж байсан ч бас ч хэдэн жилийг ардаа орхиж. Гэлээ гээд бас төгс төгөлдөр хариултыг олчихоогүй л явна. Магадгүй миний хувьд өөрөөсөө асууж байх ёстой мөнхийн асуулт ч байж болох. Асуултыг анх өөртөө анх тавьж байсан тэр цаг үеийн "би"-г өнөөдрийн өдрийн "би"-гээс юугаараа ялгагдаж байгааг эргэцүүлж нэг тунгаахад өөрөөрөө бахархаж болохоор өөрчлөлтүүдийг өөртөө өгсөнийг мэдрэх, нөгөө талаас унаган багын минь зан чанар надаас чимээгүйхэн алслан холдож байгааг мэдрэх мэдрэмж давхцан байсан. Зарим нэг харамсалтай зүйл нь юу вэ гэвэл миний өнөөдрийн өдрийг хүртэл өөртөө төлөвшүүлэх гэж хичээж байсан зарим нэг зүйлс миний дотор нуугдан байсан, таньж, нээж, илрүүлж, хөгжүүлж чадаагүйд минь байгаа юм. Тэгэхдээ би өнөөдрийн өдрийнх шигээр өөрийнхөө орон зайг тэгтэлээ мэдэрч байсангүй. Өөрөө өөрийнхөө хүсэл мөрөөдлийн илэрхийлэл, мөн чанарын илэрхийлэлийг хамгийн хурцаар мэдэрч байгаа цаг өдрүүдийг өнгөрүүлж байгаа нь надад сайхан байна.
Шинжлэх ухаан, технологи, улс төр, эдийн засаг туйлдаа хүртэл хөгжсөн мэт санагдаж байсан үе саяханых. Тэгвэл одоо шинжлэх ухаан, технологи дэндүү өрөөсгөл байгааг, дэлхий улс төр, эдийн засаг үхлийн гогцоо гэж нэрлэж болох битүү тойрог замд орчихоод гарч чадахгүй хий эргэлдэн байгааг зах зухаас ойлгож эхэлж байна. Үзэл баримтлал, онол, зарчим ямар чухал болохыг, өвөг дээдсийн минь сургааль ямар үнэ цэнэтэй болохыг хамгийн ихээр ойлгож байна. Найман зууны тэртээ хөх тэнгэртэй зэрэгцэн байсан миний өвөг дээдсийн итгэл үнэмшил өнөөдрийн өдөр хүний нутгийн хар бор ажлыг нугалах хүч болон хувирсанд харамсаж байна.
No comments:
Post a Comment